ART: 2016

sobota, 6 lutego 2016

Edgar Degas (1834 - 1917)

Degas bywa zaliczany do impresjonistów, jego prace ciążyły jednak często w kierunku realizmu i romantyzmu.Jednak stosowane przez niego innowacyjne techniki i zaskakujące kompozycje oraz praca światłem stawiają go w szeregu mistrzów impresjonizmu.
Mimo tego, że obce mu było malowanie pejzaży czy martwej natury, czyli znamiennych dla impresjonizmu tematów, zdecydowanie przyczynił się on do rozpowszechnienia tego kierunku. Wziął udział w siedmiu wystawach prac impresjonistów. Choć pozostawał na uboczu, wypracował sobie silną pozycję wśród reprezentantów grupy. Jego oryginalny i niepowtarzalny styl, zdobył wielu zwolenników, nie tylko wśród znajomych artystów, ale i miłośników malarstwa.

Primabalerina, 1794

Absynt, 1876

Mała tancerka, 1881

Impresjonizm to kierunek w malarstwie zapoczątkowany przez grupę francuskich
twórców. Obecny głównie w sztuce europejskiej, później widoczny także w malarstwie amerykańskim. Za datę startową impresjonizmu przyjęło się uważać rok 1874, w którym odbyła się I wystawa nowatorskich prac.

Nazwa pochodzi od obrazu jednego z prekursorów kierunku – Claude’a Moneta Impresja. Wschód słońca. Obraz skupia w sobie całą ideę impresjonizmu, czyli dążenie do utrwalenia ulotnej, przemijającej chwili. Jest utrwaleniem na płótnie jedynego w swoim rodzaju momentu oddziałującego na zmysły.

CHARAKTERYSTYKA TECHNIKI

Dzieła impresjonistów stoją w wyraźnej opozycji do mijającej fali prac twórców realistycznych. W przeciwieństwie do nich nie poruszają tematyki społecznej, nie zajmują się problemami metafizycznymi, nie pokazują zwykłej codzienności. Odchodzą też od klasycznego ujęcia malarstwa. Odcinają się od motywów historycznych, biblijnych, religijnych. Artyści pracowali na wolnym powietrzu i jak najspieszniej, ponieważ natura podlega nieustannym przemianom, a im przecież chodziło o utrwalenie „przelotnego wrażenia” Skupiają się raczej na tym, co nie każdy może dostrzec. Odzwierciedlają ulotną chwilę w ostatniej sekundzie jej trwania. Pragnęli uwieczniać zmienność przyrody, jej ruch, ekspresję. Malarze – impresjoniści pragnęli chwytać urok danego miejsca w określony dzień, godzinie. To pragnienie skłoniło niektórych, zwłaszcza Moneta, do wykonywania „serii”. Malarz ten chciał dowieść, ze artysta umieszczając sztalugi w tym samym miejscu, ale o różnych porach dnia, widzi formy nieustannie się zmieniające.

Impresjoniści nie chcieli przedstawiać form i barw na podstawie posiadanej wiedzy, lecz tak, jak je postrzegali, poddane deformującemu działaniu światła. Porzucili także rysunek konturowy, zaniechali perspektywy geometrycznej, przestrzeń i wolumen podkreślali kolorem – jego natężeniem i odcieniem. Dodatkowo usunęli z palety barw czernie i szarości, czyste biele, brązy i „ziemie”. Używali tylko barw zbliżonych do kolorów widma słonecznego, czyli błękitów, zieleni, żółci, oranży, czerwieni, fioletów. Malowali to, co widzieli, a nie to, co wiedzieli. Na przykład: ziemia mogła mieć u nich kolor fioletowy, fiołkowo – różowy, różowy, niebieski czy oranżowy.

PRZEDSTAWICIELE

Claude Monet
Edouard Manet
August Renoir
Camille Pissarro
Edgar Degas

Olga Boznańska
Leon Wyczółkowski
Władysław Podkowiński

sobota, 30 stycznia 2016

Druga połowa XIX w. i XX w.

akademizm     1830–1900
szkoła z Barbizon (barbizończycy)
realizm            1850–1910      Francja
symbolizm      1850–1910
nabiści (1886)
impresjonizm 1874–1900
postimpresjonizm       1886–1905
neoimpresjonizm        koniec XIX w.
postimpresjonizm
symbolizm
nabizm
secesja
fowizm
ekspresjonizm
kubizm
futuryzm
konstruktywizm
suprematyzm
rajonizm
surrealizm
dadaizm
styl międzynarodowy
koloryzm
neoplastycyzm
abstrakcyjny ekspresjonizm
informel
taszyzm
łuczyzm
puryzm
hard edge painting
color field painting
abstrakcjonizm

Symbolizm

Symbolizm w malarstwie powstał we Francji w drugiej połowie XIX wieku. Zrodził się on jako odpowiedź na dominujący wcześniej realizm i zrewolucjonizował treść obrazów.

opierał się na przeświadczeniu, że prawdy o świecie nie mają charakteru intelektualnego, lecz są dostępne dzięki ludzkiej intuicji.
kryjąca się rzeczywistość głębsza, ukryta, dostępna jedynie w przebłysku intuicji i symbolicznym poznaniu artystycznym (poprzez sztukę, akt tworzenia).
domeną symbolistów były wielkie problemy metafizyczne.
symbol stanowił znak wielości znaczeń, rzeczywistości duchowej niemożliwej do wyrażenia w inny sposób
ogromną pojemność treściowa
silny ładunek emocjonalny
odwoływał się do rozlicznych alegorii

-Edward Burne-Jones

- John Everett Millais

-William Holman Hunt

-Gustave Moreau

-Stanisław Wyspiański

-Jacek Malczewski

-Władysław Podkowiński

Władysław Podkowiński

Szał uniesień, 1894

WladyslawPodkowinski.Autoportret.1887.ws

Autoportret, 1902

Macierzyństwo, 1905

Portret Elizy

Chochoły

Ofelia, 1852

Isabella, 1849

Miłość wśród ruin, 1873

Oczarowanie Merlina, 1877

Realizm w malarstwie zapoczątkowany został w połowie XIX stulecia. Kolebką tego prądu artystycznego była ówczesna Francja, w której miał miejsce bardzo szybki rozwój sztuki. Pierwszy artystą, który posłużył się terminem „realizm”, był Gustave Courbet – jeden z najwybitniejszych przedstawicieli tego kierunku.

Cechy realizmu:

rezygnacja z romantycznego kultu wyobraźni
tematy przedstawień rzeczywiste, dostępne każdemu człowiekowi, pozbawione warstwy fantastycznej
nacisk na zwykłą ludzką egzystencję – codzienne problemy, pracę i troski
prostota w kompozycji płótna, bez zbędnych ozdobników czy nadmiernie żywych kolorów i nienaturalnego oświetlenia.

Przedstawiciele:

- Gustave Courbet
-Jean-François Millet
-Jan Matejko
-Olga Boznańska
-Józef Chełmoński

Malarstwo realistyczne Józefa Chełmańskiego wykonaniu polegało na ukazywaniu scen rodzajowych, przedstawiających autentyzm życia polskiej czy ukraińskiej wsi. Tworzone przez Chełmońskiego realistyczne i nastrojowe pejzaże odtwarzały koloryt natury. Był on bowiem bardzo wrażliwy na piękno rodzimych krajobrazów. Jego dzieła podkreślają nierozerwalny związek człowieka z przyrodą. Często też przedstawiał pędzące konie czy dzikie ptactwo, rzadko zaś tworzył portrety. Malował również sceny myśliwskie.

Babie lato, 1875

Czwórka, 1881

Bociany, 1900

Olga Boznańska urodziła się 15 kwietnia 1865 roku w Krakowie, zmarła 26 października 1940 roku w Paryżu. Zaliczana jest do najbardziej uzdolnionych polskich malarek. Jest przedstawicielką realizmui impresjonizmu.

Debiut jako artystka Olga Boznańska zaliczyła w 1896 roku wystawiając swoje obrazy w galeriach w Monachium, Warszawie, Berlinie oraz Wiedniu. Na sukces przyszło jej czekać dwa lata. Złotym medalem uhonorowano „Portret malarza Pawła Nauena”, a kilka miesięcy później wyróżnienie przyznano „Portretowi miss Mary Breme”. Docenienie w środowisku malarskim przyczyniło się do zaproponowania Boznańskiej, by pokierowała katedrą malarstwa w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych. Propozycję jednak odrzuciła.

Dziewczynka z chryzantemami, 1894

Imieniny babuni, 1889

jan matejko

Bitwa pod Grunwaldem, 1878

Stańczyk, 1862

Hołd pruski, 1882

Rejtan- Upadek Polski, 1866

KOBIETY ZBIERAJĄCE KŁOSY, 1857

1849 Kamieniarze

sobota, 9 stycznia 2016

Gotyk na świecie

Gotyk w Polsce

Romanizm na świecie

Romanizm w Polsce

poniedziałek, 4 stycznia 2016

Gotyk na świecie

Katedra Notre-Dame w Paryżu

Katedra w Chartres – gotycka katedra pod wezwaniem Najświętszej Marii Panny, w Chartres, we Francji.

Katedra w Amiens – gotycka katedra pod wezwaniem Najświętszej Marii Panny, w Amiens, we Francji

klasyczne katedry francuskie w Chartres, Amiens, Paryżu, Reims, Bourges, czy Rouen, a także w Beauvais
katedry angielskie w Salisbury, Ely, York, Wells, Lichfield